Gözyaşında karışan tüm renkler aynaya yansıyordu.
Bu durumdan nefret ediyordu
ve bir dakika ,bir dakika.
Suyun içindeydi ama nefes alıyordu.
Etrafına bakındı,ne çok acı vardı.
Mutlulukları göremeyecek kadar nankör oluşuna bir kez daha kızmıştı.
Mutluluğun olmadığına bir kez daha inanmıştı.
Aslında suyun içi kalabalıktı.
Ama burayı sevenler kendilerine hep bir sığınak çekmişti.
Huzur hakimdi.
Kimsesizlik..
Beklenmemezlik..
Belki de bilinmemezlik..
ve tekrar anladım ki
karanlığımı seviyordum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder