eşyaların arasında beni korkutan bir siyahlık vardı, kalbimdeki fazlalıkları çıkartmaya zihnim anlık açık bir kapı bulmuşken o siyahlığın bana doğru geldiğini görüyordum ve yapabileceğim tek şey ağlamaktı. çünkü kimse benim için ışığı açmaya çalışmadı. göğüs kafesimdeki bu ağırlığı hafifleten tek şey kesinlikle onun varlığıydı. ama onu bulabilmek için çoktan en dibe girmiştim. sesimi duyacağını biliyorum ama bana yardım ettiğinde geri ona dönmeyeceğimi ve tekrardan nankörlük edeceğimi de biliyorum. elimden bir şey gelmiyor. nolur bana yardım et.